Fólk verða ávirkað av veðrinum, vísa hesa báðar lítlu søgurnar.

Tá ið børnini hjá okkum vóru smá, høvdu okur eitt óføra gott barometur í húsinum. Ein av døtrunum var ógvuliga tung at fáa upp um morgunin, og tá ið hon so endiliga kom upp, var lagið ikki nakað serligt at byrja við. Dagurin var bjargaður, og veðrið bleiv gott. Men so hendi viðhvørt, tá ið hon varð vakt, at hon sprakk upp glað og fór kanska eisini at syngja við einum smíli um alt andlitið. Tá visti okur, at áðrenn dagurin var liðugur, so bleiv illveður.

Sum ungur sigldi eg við línubáti í fleiri ár, har var ein maður við, sum altíð hevði gron, tá ið hann bleiv útpurraður. Tú tordi ikki at hyggja at honum og als ikki at siga nakað við hann, so fekst tú eitt hvast aftursvar. Men so hendi tað viðhvørt, at hann kom flennandi og spælandi aftur eftir dekkinum, eftir at vera blivin útpurraður. Tá visti okur, hvat klokkan hevði sligið. Áðrenn dagurin var hálvur, var av ringasta illveðri, og okur máttu leggja bakk.

Hetta kallaðu okur fyri at spæla upp undir illveður.