Hetta havi eg hoyrt úr Vestmanna:

Ein eldri kona átti eitt gamalt, reytt vaskifat í uppvaskikøkinum. Tað var nakað slitið av elli í botninum.

Hon metti um veðrið hvønn morgun við at hyggja í botnin á fatinum. Var fatið so reytt, sum tað átti at vera, var veðrið støðugt. Men hvítnaði botnurin í fatinum, so fór veðrið at ilskast út á dagin.

Tað vóru nógv, sum vóru vitni til eygleiðingina hjá hesi konu, hon var eitt slag av barometri í bygdini.