Ein eldri dalbingur greiddi mær frá, at hann á yngri døgum gjørdi klárt at fara við línu við deksbáti. Hann var landsynningur í ættini, men veðrið var hampuligt.

Ein annar maður, sum eisini ætlaði sær við línu, segði, at ikki var ráðiligt at fara. Hann sigur við dalbingin:

Sært tú ikki inni í hasum skýnum ein rundan meldur? Vit kalla tað tólvjavningar dansa. Tað bleiv av ringasta veðri, og teir fóru tíbetur ongan veg.